Oude mannen spelen het verboden spel mahjong op straat, vrouwen delen de laatste nieuwtjes met elkaar, wanneer mijn reisgenoot Brigitte en ik aankomen bij ons hostel in een hutong, een traditionele steeg in de oude binnenstad van Beijing. Alice lacht en wenkt ons naar binnen, zodra we gesetteld zijn. Ze runt een klein stoffig theehuis, zoals er ontelbaar veel zijn verspreid over de stad. Wat ze gemeen hebben, is dat ze vooral ouder publiek trekken en graag hun kennis met bezoekers delen. Zo laat een giechelende jongedame in een theehuis achter de Verboden Stad zien dat we ons kopje leeg moeten drinken in drie sips: voor succes, geluk en een lang leven.
“Theedrinken in deze kamers is duidelijk nog steeds voorbehouden aan keizers”
Thee is diepgeworteld in de cultuur van China. Tijdens de Qing-dynastie (1644-1911) verrezen overal in het land theehuizen. Het beroemde toneelstuk Teahouse uit de jaren vijftig van de Chinese schrijver Lao She is de inspiratie voor Beijings trots: Lao She Teahouse. Een multifunctioneel theehuis gevuld met hardhouten meubelen en kalligrafieteksten aan de muren, dat vooral oudere gasten trekt door hun beroemde dans- en operavoorstellingen, uitgebreide theekaart, kostbare teaware en de kers op de taart: het Courtyard Teahouse. Hier, op de tweede verdieping, vind je negen keizerlijk ingerichte privé-theekamers om thee te drinken met vrienden of zakenrelaties. Talloze beroemdheden, waaronder voormalig president George W. Bush, bezochten het theehuis.
Inmiddels duiken er overal in het land nieuwe, trendy theehuizen op, die jonge theedrinkers een allround service bieden. Van een snelle hap met daarin thee verwerkt bij ketens als Chamate tot aan een thee-oliemassage na de maaltijd toe. Ook als je naar binnen gluurt bij één van de duizend theewinkels van keten Tenfu, zie je genoeg jonge gezichten. En dat stemt toch hoopvol in een stad waar Luckin Coffee en Starbucks het straatbeeld domineren en koffie aan terrein wint bij de jeugd.
De volgende dag zijn we terug in het Lao She Teahouse, waar we ons in onze keizerlijke privé-theekamer laten bedienen door een in traditionele kledij gestoken dame. We drinken oolongs en pu-er’s tot we dubbel zien. Als de rekening komt, zijn we beiden ontdaan. Theedrinken in deze kamers is duidelijk nog steeds voorbehouden aan keizers.
’s Avonds drinken we nog een kopje thee met Alice in de hutong. Alle moderne alternatieven en service ten spijt, dit vind ik het leukst. Maar ja, ik hoor tegenwoordig ook bij de oudere generatie. Dus dat zal wel kloppen dan.