Thee wordt regelmatig geassocieerd met spiritualiteit. Mijn wat onstuimige aard past daar niet bij, dacht ik lange tijd.
Maar iemand die dag en nacht met thee bezig is en daarvoor de hele wereld over reist, loopt continu tegen die zengedachte aan. Dus heb ik ook maar eens een poging gewaagd om zen te zijn middels thee. Dat ging ongeveer zo.
Beijing. Het is avond en de straten lopen vol. Felle verlichting doet de stad dansen en gebouwen torenen als monsterlijke discolichten boven ons uit. Ik vlucht naar het China Culture Center voor een twee uur durende meditatieles. Het contrast met het tempo van deze stad die nooit slaapt, is onthutsend.
Binnen is de stilte allesomvattend. Na een kwartier begint mijn teen te kriebelen. Al snel volgt mijn schouder en dan mijn wang. Nog een kwartier later begin ik te wiebelen om de pijn in mijn rug te verzachten.
Onze leraar is onverstoorbaar en ook de drie anderen lijken bijna verlicht.
Ik staar naar het raam. Mijn voet slaapt. De teacher heeft een mooi gezicht dat niet helemaal Chinees aandoet. Waar zou hij vandaan komen? Ik wil bewegen, maar ik durf niet. De stilte is zo hoorbaar dat het pijn doet aan mijn oren. Hoe laat zou het zijn?
In de taxi onderweg naar huis merk ik verbaasd op dat mijn gedachten zijn verdwenen en er een lome leegte voor in de plaats is gekomen. Ik ga direct naar bed om te profiteren van de diepe ontspanning die mijn wiebelmeditatie toch nog heeft opgeleverd. Morgen gaat de wekker vroeg.
Maar mijn buren hebben duidelijk geen plannen voor de ochtend: ze breken de tent af. Al snel ben ik boos en chagrijnig. Van diepe ontspanning is allang geen sprake meer.
Een wijze man zei me ooit: “Het is geen kunst als een boeddha op een berg te zitten en je verlicht te voelen. De ware kunst is de berg af te dalen, het gewoel van de stad in te gaan en je dáár rustig en tevreden te voelen.” Mooi, want ik ben niet gemaakt voor meditatie of andere zit- en sta-bedoeningen. Ik houd meer van beweging.
Reizen is beweging en boeit me onuitputtelijk. Het ontdekken, me verbazen en verwonderen. Al die plaatsen, mensen en inzichten maken het onderweg zijn zo fascinerend. De chaos, de kleurrijke indrukken, de intrigerende geuren. Prikkels in optima forma.
Weinig zen? Toch niet, want dat onderweg zijn is niet alleen een reis naar een specifieke bestemming ver weg. Het is ook een reis naar mezelf, omdat ik terugkom met nieuwe ervaringen en inzichten, omdat het me leert te relativeren, verschillen te respecteren en ik mijn thuis meer dan ooit waardeer.
Dat geldt ook voor mijn andere liefde, thee. De vele reizen naar de wijste theemeesters, nieuwste technieken, mooiste, duurste theeën en veelbelovendste variëteiten maken me bescheiden. Dan kom ik thuis en drink dankbaar een grote beker heerlijke Hollandse Pickwickthee.
Zie je? Reizen is ook een beetje zen. Misschien heb ik daar meer talent voor dan ik dacht.
Schrijf je in voor mijn blog