Gehaast kijk ik naar mijn lijstje om in te pakken. Speciale waterkoker, losse thee, theeservies, weegschaal. Onderaan staat ‘Spa Reine..?’ gekrabbeld. Mijn man Ron trekt zijn wenkbrauwen op: “Serieus?” Aarzelend bied ik aan om de Spa thuis te laten en het op de plaats van bestemming in te slaan, maar dan zegt ook een stem in mijn eigen hoofd: “Serieus?”
Zoals mijn achternaam mogelijk doet vermoeden, komt mijn familie uit België. We hebben een chalet in een klein dorp in de bossen van de Franstalige streek La Gaume. Hier, op de grens van Frankrijk en Luxemburg, ten zuiden van de Ardennen, vind je schilderachtige dorpen, beukenbossen, kloosters en kastelen en natuurlijk de meanderende rivier La Semois.
Denkend aan de rust in het vooruitzicht, spreek ik mezelf toe: “Wat een gedoe. Wat een snob ben ik toch. We gaan de natuur in. Pas je toch gewoon aan. Relax!” La Gaume is ook het land dat wordt geroemd om haar bronnen. En de Chinese theemeester Lu Yu stelde het 1250 jaar geleden al: “Het beste water voor thee is bronwater.” In zo’n omgeving kan er toch niets misgaan? Ik verscheur mijn briefje, pak mijn tas en roep dapper: “Kom, we gaan!”
Ons huis staat op een heuvel in het dorp Chiny. In dit boerendorp drinkt niemand thee. Ouderwetse filterkoffie en trappistenbier van de nabijgelegen Abdij van Orval genieten de voorkeur.
“De troebele vloeistof in mijn kopje is donker en ruikt muf”
Zo staar ik op de eerste ochtend naar de kop thee, die ik zojuist heb gezet met water uit de kraan. Land van bronnen, denk ik nog. De troebele vloeistof in mijn kopje is donker en ruikt muf. Er drijft een olieachtige laag op de oppervlakte en als ik een slok neem, blijft de laag hangen aan de randen van het kopje. De thee smaakt naar afwaswater, maar simpel was het devies, dus toegeven doe ik niet en ik drink alles op. “Ik ben geen snob, het valt wel mee, ik moet me niet zo aanstellen.” Maar het valt natuurlijk niet mee – ook die beroemde kalkrijke bodem bestaat echt – dus de rest van de dag en de volgende ochtend sla ik mijn ochtend-opstart-thee over. De derde ochtend ben ik ronduit chagrijnig, ik mis mijn thee.
Verslaafd? Ik stel me voor hoe verslavingsklinieken nu eens niet vollopen met alcohol-, game- of seksverslaafden, maar met mensen die niet zonder thee kunnen. Makkelijk zat. Geef een theejunk flink verkeerd water en de liefde is snel over.
Even later lopen we in de grote supermarkt in een dorp kilometers verderop en slaan we Spa Reine in. Ron draagt een grijns van oor tot oor. Hij wist het allang. Ik ben verslaafd. Ik ben een snob. Ik ben een pietje precies. Yep. Ik beken.